Rozdział 21 - Podstęp

Uszanowanko!

Dziś walentynki! Kto obchodzi to święto? Życzę wszystkim z tej okazji pięknego dnia, a kto nie ma jeszcze tego ukochanego, to zapraszam do MZI, gdzie, mam nadzieję, też (wkrótce) znajdziecie próbkę miłości. Przepraszam za błąd, który zauważyłam dopiero teraz: zamiast Mouthlake powinno być Mouthlike. Więc ja zapieram się do poprawiania, a wy – Enjoy!

Beautiful Creature: O co ci chodzi z tym „make out session”?

Podstęp

Co to za kartka? Pusta? Reklama? Jakiś tekst? Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, Adasiu. I zżera mnie od środka.

- Co to za kartka? - Nie mógł się powstrzymać.

- Jaka kartka? - Tommy podniósł się gwałtownie do pozycji siedzącej i zaczął rozglądać się po pokoju, szukając tajemniczego obiektu.

- Na stole? - Lambert wstał i zaczął zmierzać w tamtą stronę.

Cholera jasna! Blondyn krzyknął w myślach. Ubiegł przyjaciela i porwał kartkę pierwszy. On nie może tego zobaczyć. Nie zobaczy tego. To moje i nie chcę, żeby to czytał, jasne? Zaczął kłócić się ze sobą w myślach. Schował kartkę za plecami i cofnął się w stronę drzwi. Adam zbliżał się do niego, robiąc małe kroki. Do twarzy bruneta przylepiony był cwaniacki uśmieszek.

- To... Nic takiego. Opowiedz mi coś jeszcze o tym Idolu. - Próbował zmienić temat, lecz Adam nie dał się nabrać. Był coraz bliżej, a Tommy'ego dzieliły centymetry od ściany.

- Nie wykręcaj się. - Rzekł rozbawiony Adam i stanął przed Tommy'm, któremu odciął ucieczkę, opierając swe ręce o ścianę w taki sposób, że muzyk znajdował się pomiędzy. - Skoro tak się bronisz, to musi na niej być coś wartościowego.

Spróbował sięgnąć po kartkę. Nie było to łatwe, bo Ratliff trzymał papier poza zasięgiem jego rąk. Muszę być sprytny. Już wiem. Uśmiechnął się szeroko, patrząc w oczy blondyna. W następnej chwili przytulił się d niego i położył swe dłonie na jego plecach. Ręce zaczęły zsuwać się wzdłuż kręgosłupa. Ratliff nie wiedział, co robić. Niepożądane dreszcze nie wpływały dobrze na racjonalne myślenie. Pracę mózgu dodatkowo osłabiały palce Lamberta liczące każdy kręg kręgosłupa i silny, niemal odurzający zapach perfum. O Boże... Co on wyprawia? Zamknął oczy pod wpływem dotyku, lecz jego umysł w kilka sekund się otrzeźwił, kiedy ręce Adama spoczęły na jego tyłku. Zapisana kartka wysunęła się z rąk, a on odepchnął Lamberta tak mocno, że ten aż się zatoczył. W oczach Ratliffa pojawiła się złość.

- Co ty robisz?! - Syknął wrogo i skrzyżował ręce na piersi. Uczynek Adama spowodował, że blondyn całkowicie zapomniał o skreślonym czarnym atramentem papierze.

- Już zrobiłem. - Adam uśmiechnął się szeroko i podniósł zapisany papier. - Byłeś nieugięty, więc pozostała mi tylko jedna opcja, bym zdobył tę kartkę. Podstęp „na zboczeńca” zawsze działa. - Powiedział beztrosko.

- Ach tak? Zaraz mi powiesz, że testowałeś to na każdej kobiecie, którą poderwałeś... „Zboczeńcu”. - Zakpił i spróbował odzyskać wartościową rzecz. Brunet podniósł ją jednak do góry tak, że blondyn nie mógł jej dosięgnąć. Pieprzony niski wzrost. A niech sobie czyta. Nie zależy mi już. Zrezygnował i usiadł na łóżku.

Adam puścił jego uwagę mimo uszu z dwóch powodów. Po pierwsze: wolał nie zaczynać tematu swojej orientacji. Po drugie: bardziej niż drwiny Ratliffa interesowały go litery skreślone pochyłym pismem na wyrwanej z notatnika kartce. Był to tekst piosenki. Lambert zawiesił oczy na refrenie.

- Stoję tutaj i czekam na nicość... - Przeczytał głośno i usiadł zdumiony obok Tommy'ego na łóżku. - ...która wkrada się niepostrzeżenie niczym nieproszony gość. - Przeczytał pierwsze trzy wersy refrenu, a Tommy oparł głowę na jego ramieniu, by zajrzeć w kartkę. Umożliwiły mu to niesfornie długie włosy, które znów opadły na oczy. Nie przejął się tym i dalej trwał w tej pozycji, nie wykonując żadnego ruchu. Czytał ten tekst już ze sto razy. Znał go na pamięć 0 przecież sam go napisał.

- Stoję tutaj i czekam na kogoś. Kto nie przyjdzie dziś ani jutro. Który...

- nie zmieni już mego życia w błogość. - Dokończyli razem. Teraz oboje mieli poważne miny. Adam wciąż przemykał oczyma po tekście, a Tommy zdmuchnął sobie grzywkę z twarzy i odkleił się od ramienia przyjaciela, który teraz na niego spojrzał.

- Wiem, genialne. - Westchnął i przeciągnął się. - Uprzedzając pytania, które chcesz zadać: tekst zapewne wyląduje w koszu Mitchela. Jest o nim i o osobie blisko związanej z nim. Ich historię, którą tutaj opisałem, znam z opowieści innych członków zespołu. Historia związana jest z pytaniem, które zadałem ci, kiedy dzwoniłem do ciebie w nocy. Jeśli nie pamiętasz, przypomnę ci jego treść: czy można uzależnić się od drugiej osoby. Więcej na temat tego tekstu ci nie powiem. Nie wyciśniesz tego ze mnie nawet siłą. - Zaparł się i zamilkł. Jego usta nie zamknęły się jednak na długo.

- Dlaczego wyląduje w koszu Mitchela? - Spytał Adam. Czuł, że Tommy co nieco mu jeszcze wyjawi.

- Bo zamierzam mu go dać.

- Po co? - Adam coraz mniej rozumiał. Dlaczego tak genialny tekst Tommy Joe chce dać swojemu wrogowi?

- Rodzaj łapówki. Nie mam już siły się z nim kłócić. - Znów położył się na łóżku i oparł głowę na poduszce.

Adam spojrzał jeszcze chwilę na tekst, a potem jego wzrok ponownie skierował się w stronę chłopaka, którego wyprostowana smukła sylwetka stwarzała wrażenie posągu. To, że w organizmie wciąż przepływała krew, a nerwy wysyłały miliony impulsów do mózgu, zdradzała tylko regularnie unosząca się klatka piersiowa i lekko powiększające się dziurki w nosie wypuszczające z płuc dwutlenek węgla. Brązowe oczy nie zmieniały obiektu zainteresowania – wpatrywały się tylko i wyłącznie w drugą parę oczu różniących się od brązowych tylko i wyłącznie kolorem tęczówek.

Adam znów został przyłapany. Nie wiedział, jak Tommy to robi, że w jednym momencie patrzy z zainteresowaniem w jeden punkt, a w drugim zauważa dokładnie to, czego inny człowiek nie jest w stanie dostrzec. Musi być genialnym obserwatorem. Odwrócił wzrok i zaczął przyglądać się pokojowi. Zarejestrował obraz zegara, który wybił osiemnastą dziesięć. Cholera, powinienem już iść. Upewnił się, czy pokojowy zegar wskazuje właściwą godzinę, patrząc na własny czasomierz zapięty srebrną klamrą na ręce – spóźniał się o dwie minuty.

- Muszę już iść. Za dwadzieścia minut mam ostatnie próby. - Wstał i położył kartkę na stole.

- Zaraz. To już dzisiaj masz drugi odcinek? - Tommy zerwał się z łóżka i stanął za brunetem. Lambert odwrócił się.

- Nie. Jutro. Będziesz oglądał? - Zapytał niepewnie, odwracając się.

- Nie mogę. Mam koncert. - Zaprzeczył ze smutkiem. - Ale będę trzymał kciuki i obejrzę nagrania. - Dodał, a Adam uśmiechnął się i skierował do wyjścia. Zamierzał otworzyć drzwi, lecz Tommy złapał jego dłoń i pociągnął do siebie. Lambert odwrócił się momentalnie, a Ratliff wtulił się w jego klatkę piersiową.

- Przejdziesz. - Wymruczał. - Jestem tego pewien. - Uścisnął go, a przyjaciel objął go ramionami. - Dać ci kopniaka na szczęście? - Zażartował, a Adam zaśmiał się, odsuwając głowę.

- Nie, dziękuję! - Prychnął, a twarz Tommy'ego rozjaśniła się. - Trzymaj się, Tommy. Powodzenia w podstępie z Mitchelem. - Pożegnał się i wyszedł wolno z pokoju.

Musiał się spieszyć – o próbie łącznego występu otwierającego shop dowiedział się wychodząc z rezydencji. Kris poinformował go, że Pitta jutro nie będzie i próbę muszą przełożyć na dzisiaj. Za późno było na zrezygnowanie ze spotkania z Tommy'm. Ale warto było poświęcić czas do próby na zobaczenie Ratliffa. Miał teraz czyste sumienie – wyjaśnione zostały wszystkie wątpliwości i niejasności. Teraz musiał pędzić do rezydencji.

***

- Teraz albo nigdy. - Postanowił Tommy pół godziny po wyjściu Adama. Rozważał ostatnie za i przeciw i w końcu stwierdził, że nie ma nic do stracenia. Gorzej już być nie może mnie traktować. Wziął kartkę i złożył ją na cztery części. Umieścił ją w tylnej kieszeni spodni i poszedł do pokoju na końcu korytarza. Zapukał dwa razy i poczekał. Usłyszał dźwięk odsuwanego krzesła i kroki. Po chwili ukazał się przed nim Mitchel Crafter.

- Co cię sprowadza, Ratliff? - Spytał z nutą ironii i cofnął się w głąb przestronnego salonu, który był przedsionkiem sypialni. Tommy wszedł do środka, uznając gest za zaproszenie.

- Mam sprawę. W sumie nazwałbym to prośbą. - Zobaczył, jak wokalista rozsiada się wygodnie na kanapie przed telewizorem. Tommy przycupnął obok niego i wbił w mężczyznę niepewny wzrok.

- Słucham. - Rzucił, śledząc oczyma basebollistów na szklanym ekranie próbujących zdobyć kolejne punkty.

- Nie. Wolę, żebyś spojrzał. - Tommy nachylił się i wcisnął czerwony guzik pilota, który był na stole. Rozłożył kartkę ze słowami, którą przedtem wyciągnął z tylnej kieszeni spodni. Położył papier obok pilota.

Mitchel zerknął z ukosa na rzecz, a potem na jej właściciela. Wziął kartkę i poszedł z nią do sypialni, gdzie znalazł swe okulary do czytania. Wrócił do salonu z nimi na nosie i czytając tekst zapisany czarnym atramentem.

- Nie wiedziałem, że nosisz okulary. - Zauważył gitarzysta, a piosenkarz spojrzał na niego przelotnie.

- Nic o mnie nie wiesz. - Warknął, dotknięty spostrzeżeniem. Zaczął czytać, stojąc pod żyrandolem.

Tommy nie zripostował słów współpracownika, który wdrożył się w lekturę. Przeczytał tekst dwa razy, a kiedy skończył, na jego twarzy malowały się uczucia zdenerwowania, niepewności i zdumienia.

- Do kogo odnosi się ten tekst? - Wszedł między stolik a kanapę i spojrzał z góry na towarzysza. Rzucił kartkę na stół.

- Jest o tobie i Johnie, ale każdy może go zinterpretować inaczej. - Odpowiedział poważnie.

- Jesteś bezczelny! Jak śmiesz opisywać coś, o czym nie masz pojęcia?! - Podniósł głos i stanął nad blondynem. W jego oczach płonął gniew, ale Tommy nie wyraził zainteresowania. - Dlaczego mi to pokazujesz?

- Bo chcę ci go dać. - Rzucił szybko.

- Mi? A to coś nowego, Thomas.

- Nie mów do mnie „Thomas”. Po prostu Tommy. - Sprostował muzyk. Nie cierpiał swojego imienia głównie ze względu na złe wspomnienia. Crafter puścił jednak tę uwagę mimo uszu.

- Zagraj mi to. - Rzucił i usiadł. Spojrzał na Ratliffa wyczekująco jakby rzucał mu wyzwanie.

- Masz tutaj gitarę klasyczną?

- Nie.

- Poczekaj chwilę. - Rozkazał blondyn i opuścił apartament zostawiając niezamknięte drzwi, by nie musiał potem pukać. Pobiegł do swojego pokoju, a kiedy wszedł, dopadły go wątpliwości. Nie powinienem nikomu pokazywać tej gitary. Ale nie mam wyboru. Sięgnął po leżącą w szafie na ubrania lakierowaną gitarę. Pogłaskał ją po korpusie, przypominając sobie okoliczności jej nabycia. Adam. Do końca życia będę wdzięczny losowi, że postawił go na mojej drodze. Podziękował Adamowi w duchu i wrócił do apartamentu Craftera. Kiedy frontman zobaczył, z czym Tommy wrócił, opadła mu szczęka. Teraz nie miał żadnego powodu do żartów – autograf Jimiego Hendrixa mówił sam za siebie.

- Na tym komponujesz? - Wskazał palcem czarny instrument. Tommy zobaczył jego zaskoczenie i niedowierzanie i poczuł dumę, która z każdą chwilą zajmowała coraz więcej miejsca w jego sercu.

- Tak. Robi wrażenie, co? - Spytał władczo i przejechał po grubych strunach, wydając z nich niski dźwięk. Mitchel wpadł już na pomysł, jak dogryźć wrogowi.

- Pod warunkiem, że autograf jest prawdziwy. - Zripostował, a na twarzy Tommy'ego pojawił się grymas zniesmaczenia.

- Nie jest. - Zaprzeczył ostro, a Mitchel prychnął.

- Więc skąd ją masz? Chyba nie powiesz mi, że byłeś na koncercie Hendrixa, który umarł w 1970-tym.

- Nie, to... To długa historia. W każdym razie nie jest kradziona, jasne? - Miałem chyba grać, a nie gadać, prawda? - Spytał, a Mitchel przytaknął skinieniem głowy. Zaczął przysłuchiwać się grze.

Tommy wprawił gitarę w lekkie drgania. Pierwsze tony były bardzo ciche, ale z każdą sekundą przypierały na głośności. Melodia była łatwo wpadająca, co nie odejmowało jej jednak piękna i czaru. Skomplikowane riffy wydobywające z instrumentu niecodzienne dźwięki dodatkowo wywoływały u słuchacza zainteresowanie. To byłby murowany hit. Ta ballada jest piękna. Chociaż Mitchel nigdy nie przyglądał się gitarzyście podczas koncertów czy prób, teraz obserwując go, mógłby przysiąc, że nigdy u nikogo nie widział takiego skupienia i wrażliwości uwidaczniających się podczas gry. Tego nie da się wyuczyć nawet w najlepszej szkole muzycznej. Ten facet mnie zadziwia. Dlaczego? Co w nim jest takiego wyjątkowego? A może by tak się z nim pogodzić? Nie, Mitchel. Pamiętaj, co obiecałeś Johnowi. On ściemnia, a ty nie litujesz się nad każdym dupkiem, któremu wydaje się, że zagrzeje miejsce w Mouthlike. Ledwo zdążył o tym pomyśleć, Ratliff skończył grać. Mitchel popatrzył na blondyna swoim naturalnym zimnym wzrokiem, a Tommy spojrzał na niego. Gitarzysta znów przybrał maskę codzienności, która przykrywała prawdziwe ukryte w głębi duszy uczucia.

- Co o tym sądzisz? - Spytał Ratliff i oparł ręce na korpusie.

- To mógłby być hit. - Mitchel podrapał się po brodzie. - Ale nadal nie mogę rozgryźć, jaki interes masz w tym, żeby dawać mi swój, własnoręcznie napisany, dobry tekst piosenki, który, jak mówisz, jest o mnie i o Johnie, o którym nic nie wiesz i którego nawet nie spotkałeś.

- Wiesz, pracujemy ze sobą już ponad miesiąc, a ty wciąż nie możesz strawić tego, że zająłem miejsce Johna. Miejsce, które wciąż na niego czeka. Nie wiem, dlaczego się tak spinasz. Być może myślisz, że nie będzie miał już możliwości wrócić czy coś podobnego. Chcę cię zapewnić, że nie chcę tutaj zagrzać miejsca na zawsze. Nie zamierzam nikomu wchodzić w drogę, jak zapewne sądzisz. A najbardziej nie chcę wchodzić między ciebie a Johna, którego tak bronisz. Chcę tylko, żeby dni do końca mojego kontraktu upłynęły mi, tobie i chłopakom w przyjaznej atmosferze. A jako gwarancję moich zamiarów daję ci ten tekst, z którym możesz zrobić, co zechcesz. Prawa autorskie należą do ciebie.

- Hmm... - Mitchel czuł się, jakby to, co pomyślał podczas gry Tommy'ego zostało przez niego w jakiś sposób przechwycone i odczytane. Niemożliwe, pomyślał i uśmiechnął się. Wziął tekst do ręki. - Umiesz włazić w dupę, Tommy. - Wokalista przebiegł oczyma po wersach. - Ale żebym cię w pełni zaakceptował, musisz przejść inicjację. - Wpadł na ten pomysł dosłownie przed chwilą.

- Inicjację?

- To takie zadanie specjalne. Każdy z nas je przeszedł, choć każdy z członków zespołu miał inne. Wymyśliłem to z Johnem, jesteśmy założycielami Mouthlike.

- Tak, wiem. Potem doszedł Isaac, a Oliviera i Mike'a znaleźliście na castingu. - Dokończył niezainteresowany historią zespołu, którą znał już od dawna.

- Skąd to wiesz? - Zdziwił się Mitchel.

- Bo do momentu podpisania kontraktu interesowałem się waszą muzyką i historią.

- Nie wiedziałem, że jesteś naszym fanem.

- Bo „nic o mnie nie wiesz”? - Zacytował wokalistę blondyn, po czym uśmiechnął się triumfalnie. - Kiedy będzie ta inicjacja?

- Jutro po koncercie Isaac, Mike i Olivier zapewne pójdą do klubu. Dołączysz do nich. Ja też pójdę. O zadaniu dowiesz się w swoim czasie. A teraz wybacz, mam jeszcze coś do zrobienia. - Rzekł i ponownie włączył telewizor. W jego głowie już tlił się pomysł, na jaką próbę wystawić Ratliffa. Muszę dać mu w kość do tego stopnia, żeby zapamiętał, kto tu rządzi.

- Tak, jasne. - Tommy Joe szybko odniósł się z kanapy i wyszedł z gitarą w ręku. W korytarzu odczuł ukłucie zazdrości. To niesprawiedliwe, że on ma apartament, a pozostali muzycy standardowe pokoje. Mitchel – snob. Prychnął i skierował się do swojego pokoju. Dziwne dla niego było to, że koledzy nie wspomnieli mu o żadnej „inicjacji”. Wykonam to zadanie dla świętego spokoju. Wszedł do pomieszczenia, używając karty magnetycznej z numerem 42. Klucz nie sprawiał mu problemów. Przyzwyczaił się.

Kiedy zobaczył łóżko, poczuł się zmęczony. Choć było dopiero kilka minut po siódmej, postanowił wziąć szybki prysznic i szybko znaleźć się w miękkim łóżku. Zasnął z mętlikiem w głowie. Rozmowa z Mitchelem wydawała mu się zbyt łatwa i cukierkowa. W tej całej inicjacji musi być jakiś haczyk...

***

- Cześć, Alex. - Mitchel przybił piątkę ze szczupłym brunetem. Usiadł przy stoliku, na którym stały już dwa piwa.

- Mitchel, stary przyjacielu. Jak leci? - Rzekł melodyjnym głosem i usiadł wraz z nim.

- Powolutku. Mam sprawę nie cierpiącą zwłoki. Możesz mi pomóc tylko ty. - Rzekł spontanicznie i zaczął grzebać w telefonie komórkowym. Wyświetlił zdjęcie zrobione po ostatnim koncercie i pokazał je Alexowi.

- Widzisz tego blondyna po lewej? - Podał mu telefon i puścił oko do urodziwej szatynki siedzącej z koleżanką przy stoliku na drugim końcu sali. Mężczyzna przytaknął. - To jest ta sprawa.

- Przystojny. - Ocenił. - Chcesz go w coś wkręcić?

- Z twoją pomocą, kochany. Mam wielkie szczęście, że nie muszę znajdować niesprawdzonych, hmm..., „specjalistów” na ulicy. Ty wykonasz to zadanie perfekcyjnie ze względu na swoje skłonności.

- Zaraz, zaraz. Czy ty chcesz...

- Owszem. - Nie spuszczał wzroku z szatynki. - Mam z nim na pieńku. To ma być żart i przestroga. Chcę mu pokazać, kto tu jest szefem, czaisz? Wierzę w twoje umiejętności w tych sprawach. Mogę na ciebie liczyć?

- Okey, ale nie za nic. Zlecenie to zlecenie. - Zauważył, szeroko się uśmiechając.

- Cena nie gra roli, ale wiesz. Zrób to tak, żeby był zdolny zagrać następny koncert.

- Cholera. Zawsze masz jakieś „ale”. - Fuknął zawiedziony, ale zaraz przeszedł do konkretów. - Dobra. Omówmy szczegóły. Już się nie mogę doczekać.

***