Rozdział 31 - Pokój cierpienia

Witajcie, witajcie! Przyszedł czas na kolor CZERWONY! A ja się znów bardzo cieszę, bo wczoraj był mój ostatni dzień w pracy (dorywcza, wakacyjna przy różach jeśli chcecie wiedzieć), a niedługo jadę sobie zwiedzać Kraków i tak dalej. Ostatnia moja radość jest związana z blogiem. A jakże. Na moim blogu znów padł rekord. W poniedziałek (zaznaczam, że to pusty tydzień, czyli taki, w którym nie opublikowałam odcinka) moja strona została wyświetlona aż 113 razy! Jestem so happy i ciągle śpiewam get lucky. Dzięki, ludzie! Jesteście świetni i kompletnie ześwirowani, jeśli ciągle czytacie to coś.

Rozdział 31. Pokój cierpienia

- Możesz mi, do cholery, powiedzieć, o co ci chodzi?! - Tommy naprawdę miał już dość. Najpierw ciągnie mnie nie wiadomo gdzie. Potem sam nie wie, gdzie iść. Robi z moją ręką coś... dziwnego? W ogóle nie wiem, jak to nazwać. Kiedy widzi Krisa, chowa się przed nim i mnie przy okazji też. Czego się wstydzi? Nie mogliśmy się po prostu przywitać jak cywilizowani ludzie? I jeszcze... To spojrzenie. Dzikie, pragnące... Czego? Mnie? Czy to mi już pieprzy się w głowie czy jemu coś odbiło? Namacał włącznik światła i, kiedy żarówka w prostym żyrandolu rozświetliła pomieszczenie, odsunął się od Adama na kilka metrów i odwrócił do niego plecami.

Przestrzeń magazynu nie była wcale taka mała jak przypuszczał. Przed nim ciągnęły się regały tak bardzo zawalone pudłami i starymi sprzętami, że nie było widać ścian. Ratliffa jednak nie interesowało to, co się tutaj znajduje. Odczuwał ulgę, że nie widzi już spojrzenia, które wprawiało w zakłopotanie i które teraz można było odczytać jako zawiedzione.

- Dlaczego Kris nie może nas zobaczyć? I o jakiej szansie mówiła Allison? Domyślam się, że chcesz porozmawiać ze mną na jakiś bardzo ważny temat, czy tak? - Dotychczas mówił zwrócony do Adama plecami. Teraz jednak odwrócił się, by móc zobaczyć twarz przyjaciela.

Adam z zawstydzeniem pokiwał twierdząco głową i natychmiast spuścił ją w dół. Teraz już nie było odwrotu. Był z Tommy'm sam na sam. Blondyn czekał na to, co Lambert ma mu do powiedzenia, a Adam... Pragnął teraz uciec stąd, zapaść się pod ziemię, wyparować i rozpłynąć się w powietrzu, po prostu... zniknąć. Nie mogę tego zrobić. Nie będę uciekać jak w czwartej klasie, kiedy starsi uczniowie chcieli spuścić mi manto. Muszę mu powiedzieć. Teraz, zaraz, w tej chwili. Zacisnął oczy, by móc dodać sobie odwagi, ale Tommy szybko przywrócił go do rzeczywistości – złapał go za podbródek i zmusił do popatrzenia w swoje czekoladowe oczy.

- To dobrze. - Powiedział cicho. To był zupełnie inny ton niż przed chwilą. - Ja też chcę z tobą o czymś porozmawiać, ale najpierw ty powiedz, co się dzieje. - Jego głos był delikatny, zachęcający, a mimo to było w nim trochę władczości.

Lambert nie potrafił popatrzeć mu w oczy. Zamiast tego patrzył na dłoń, która przytrzymywała mu teraz podbródek. Wziął ją delikatnie w swoją dłoń i trzymał przed sobą, by mieć na czym zawiesić wzrok.

- Ostatnio... Robię głupie rzeczy. - Zaczął delikatnie, a Tommy Joe spojrzał na swoją dłoń. To nie był gest sprzed kilku minut. To było tylko trzymanie za palce. Tak zwyczajne unikanie wzroku. Jeśli to mu tak pomaga, to niech sobie trzyma. Jakoś przeżyję. Tłumaczył sobie ten gest gitarzysta, choć w gruncie rzeczy podobało mu się. Adam natomiast kontynuował. - Te głupie rzeczy zdarzają mi się tylko w twoim towarzystwie. Pewnie to zauważyłeś. Nawet teraz to robię! - Puścił nagle dłoń TJ'a i minął go. Podszedł do jednego z regałów i oparł o niego rękę. Teraz to on był odwrócony do Toma plecami.

Tommy'emu zaczęło mocniej bić serce. Właśnie o tym chciał porozmawiać z Adamem, ale nie teraz. Nie już. Czy to był właściwy moment? Czy Tommy na to gotowy? Ostatnie pytanie, które krążyło po jego głowie, to czy to zwykły przypadek, że pomyśleli o tym samym? Tommy poczuł, że jego myśli już nie są bezpieczne. Poczuł się niezręcznie, jednak co się rozpoczęło, musiało się zakończyć. Pora na wyjaśnienia, postanowił w duchu i podjął się niezwykle trudnego zadania, jakim było wyciągnięcie prawdy.

- Co robisz? - Pociągnął przyjaciela za język. Musiał wyciągnąć to z niego teraz. Patrzył, jak Adam odwraca się do niego ze zbolałym wyrazem twarzy i przywiera do metalowej konstrukcji półki jakby każdy ruch sprawiał mu ból.

- Moje zachowanie. Moje spojrzenia, gesty. Przez cały czas. Nie mów, że nie zauważyłeś. Jestem inny niż ci się wydaje. - Powiedział przez zęby.

- Zauważyłem. - Potwierdził, ostrożnie dobierając każde słowo. - Jesteś inny. Mówiłem ci już, że dla mnie... jesteś wyjątkowy. Tylko... Dlaczego tę wyjątkowość okazujesz tylko mnie? I czemu w tak dziwny sposób? W ogóle dla mnie jesteś jak zagadka, której czasami nie mogę rozwiązać, zrozumieć... Adam? Pomóż mi ciebie zrozumieć. - Poprosił. Zaczynał się plątać w swoich własnych słowach. Przestawał rozumieć, co się wokół niego dzieje. Niepokój w jego sercu wzrósł do maksymalnych rozmiarów. Bał się tego, co może wyniknąć z tej rozmowy. Obawiał się każdego kolejnego słowa, jakie padnie z ust najlepszego przyjaciela. Ale czekał wiernie – jak prawdziwy przyjaciel.

Adam nie był zaniepokojony. Był zestresowany. Nie rozumiesz. A jak ja mam to rozumieć. Jak mam wytłumaczyć sobie to, że okłamywałem cię od samego początku naszej przyjaźni? Jak mam ci powiedzieć, że dla mnie to nie jest tylko przyjaźń. To coś więcej. To wiem. Nie umiem jednak określić tego, co teraz do ciebie czuję, nie umiem zrozumieć tego uczucia, więc jak ty masz to zrozumieć?

- Nic nie zrozumiesz. - Nie zorientował się, że powiedział to głośno, a kiedy już dotarło do niego, co powiedział, w Tommy'm burzyła się krew.

- Więc mi pomóż, do cholery! Pomóż mi zrozumieć! - Blondyn podniósł głos. Cholera, dlaczego kiedy się poznaliśmy, nie dał mi swojej instrukcji obsługi czy czegoś, co pomogłoby mi go zaprogramować tak, żebym wszystko w nim rozumiał. Kurwa jego mać! Jestem aż taki głupi?! Kłócił się ze sobą w myślach. Jak zwykle obarczał winą siebie.

- Okey! Ale najpierw muszę powiedzieć ci o czymś, o czym bałem się powiedzieć na samym początku. Właściwie teraz też cholernie się boję, ale nie mogę tego dłużej przed tobą ukrywać. Nie mogę cię więcej okłamywać.

- Więc mnie oświeć! Co z tobą nie tak? - Muzyk podszedł do piosenkarza na niebezpieczną odległość. Wiedział, co zaraz usłyszy. Choć mógł przyjąć swe podejrzenia za okłamywanie samego siebie, wiedział, że to prawda. Wcześniej przyjęcie jej wiadomości nie było łatwe. Teraz też nie będzie.

- Jestem gejem. - Rzekł Adam trochę zbyt głośno. Zamknął oczy. Niech się dzieje, co chce. W końcu powiedziałem mu prawdę. A przynajmniej jej część. Otworzył oczy.

Tommy cofał się małymi krokami w stronę regałów. Nie. To nie prawda. Zaszkliły mu się oczy, lecz ciągle utrzymywał kontakt wzrokowy ze swoim przyjacielem. Nawet teraz nie mogę w to uwierzyć, chociaż to prawda. Przyznał, że jest... Że jest. Przypominał sobie pojedyncze chwile spędzone z brunetem. Te najlepsze. Pierwsze spotkanie. Pocieszał mnie. Impreza pożegnalna w klubie. Tańczył ze mną. Rozmowa w aucie. Opowiadał o teatrze, o jego zamiłowaniu do śpiewania.

- Przez cały ten czas... - Zaczął, ale nie dokończył. - Nie, nie wierzę ci. To nie jest prawda. Powiedz, że to nieprawda! Adam... - Głos mu się załamał. Wskazał na niego palcem. - Powiedz.

Oczy prosiły. Ręce błagały. Kolana trzęsły się. Bał się. Bał się tego, co usłyszał. Teraz wszystko miało się zmienić. Blondyn nie chciał nic zmieniać. Wiedział, że teraz ich przyjaźń ulegnie zmianie. Właśnie przez ten fakt. Przez głupie dwa słowa miał stracić przyjaciela?

- To najszczersza prawda. - Potwierdził Lambert.

- To kłamstwo. - Zaprzeczył znów Ratliff.

- To prawda. Co mam zrobić, żebyś mi w końcu uwierzył?! - Tym razem w głosie Adama pojawiła się nuta desperacji.

- Nie uwierzę ci, bo wtedy wszystko się zmieni. Wiesz o tym.

- Nic się nie zmieni. Chyba, że ty będziesz tego chciał. - Powiedział Adam podchwytliwie. Tommy nie wiedział, jak te słowa zinterpretować. Nie dość, że przed chwilą dowiedział się, że jego najlepszy przyjaciel przez cały czas go oszukiwał, to teraz mówił zagadkami jakby bawili się w kalambury. Zdenerwowanie i adrenalina – te uczucia wypełniały teraz całe ciało Ratliffa oraz przestrzeń pokoju. Nagle zrobiło mu się ciasno jakby dostał klaustrofobii.

- Jak to: będę tego chciał? Co ty chrzanisz, Adam?! - Zrobił krok do w stronę przyjaciela, którego twarz wyrażała już tylko bolesne zniecierpliwienie. W tej chwili sięgnęło ono maksimum.

- Chrzanię to! - Adam porwał rozłożone ręce Tommy'ego i przybił je do regału. Nadgarstki zakleszczone w silnych rękach nie mogły wykonać żadnego ruchu chociaż Tommy miotał się jak demon wypędzany przez egzorcystę. Uspokoiły go dopiero miękkie wargi, które przywarły mocno do jego ust. Wtedy znieruchomiał. Wtedy wszystko wydało się inne, piękniejsze.

O Boże... Jęknął, kiedy zaczęły go obejmować. Był teraz niczym pacjent, który dostał zastrzyki znieczulające całe ciało. Oprócz ust. Czuł tylko wargi Adama i swoje – pragnące więcej. Nie docierało do niego, co się dzieje. Chciał więcej i więcej. Świat mógłby się teraz skończyć, a on z Adamem trwaliby przy sobie w tym namiętnym uścisku. Odczuwał wszystko: od radości po szczęście, od szczęścia po ekstazę. Jak w siódmym niebie. Podobnie było z Adamem. Czekał na odpowiedni moment już tyle czasu i teraz nadszedł. Tu, w tym zakurzonym magazynie, przy zakurzonym regale oddychając zakurzonym powietrzem całował Tommy'ego Joe namiętnie i władczo. Wykorzystywał okazję do maksimum bojąc się, że muzyk zaraz go odepchnie. Obezwładnił TJ'a już wystarczająco. Gitarzysta przestał się wyrywać, nie wyrażał już sprzeciwu, więc Adam pomyślał, że teraz może być tylko lepiej. Przeniósł ręce na policzki chłopaka, by dotknąć gładkiej skóry policzków. Nie pomylił się – była tak jedwabista jak w jego wyobrażeniach. Potem przeniósł dłonie na długą szyję. Tętnica pracowała na zdwojonych obrotach. Położył ręce na karku Ratliffa i wyczuł krótko przystrzyżone w tym miejscu włosy. Zapragnął ich dotknąć. Zapragnął zagłębić palce w długich jasnych kosmykach i pociągnąć je, żeby okazać swą dominację nad drobnym mężczyzną. Zrobił to. To był błąd.

Gdy Tommy poczuł ból w cebulkach włosów, jego dotychczas uśpiona namiętnością głowa zaczęła huczeć od myśli. Dotarło do niego, co robi Adam. Dotarło do niego, co on sam robi, na co pozwala. On mnie całuje. Chcę, żeby mnie całował. Tak cudownie smakuje. Położył ręce na ramionach piosenkarza i zacisnął lekko palce na jego skórzanej kurtce. Ale to niewłaściwe. On jest mężczyzną. To sprzeczne z zasadami. Jestem hetero! Kiedy uświadomił sobie, że Lambert liże jego wargi językiem jednocześnie pieszcząc ustami, pomyślał, że tego już za wiele. Nie mogę. Nie jestem taki jak ty. Dlaczego mi to robisz? Język Adama zaczął napierać na usta Ratliffa, lecz on ze wszystkich sił się opierał. Nie chciał tego. Nie chciał zajść tak daleko. Dlaczego w ogóle na to pozwalam? Poczuł się podle. Nie. Stop! Błyskawicznie zsunął ręce na piersi Adama i z całych sił go odepchnął. Jego przyjaciel zatoczył się lekko z powodu tak wielkiej oddanej w tym geście energii. W pełni zrozumiał, co zrobił dopiero, kiedy zobaczył Tommy'ego. Twarz pokrytą miał stróżkami łez, a usta zasłonięte dłonią. Był zszokowany. Ten widok sprawił, że na Adama spadło ogromne poczucie winy. W swoich oczach wydał się zbrodniarzem, który ma już na swoim koncie niejedno morderstwo. Wyrzuty sumienia wywołały kołatanie serca. Zapragnął wszystko naprawić – jeśli cokolwiek dało się naprawić. Patrząc na blondyna – delikatnego jak szklana figurka, gotowego potłuc się na milion drobnych kawałeczków w każdej nadchodzącej sekundzie – Adam zapragnął znów go dotknąć. Pocieszyć, powiedzieć, że nic wielkiego się nie stało. Przeprosić. Przede wszystkim przeprosić za homoseksualny gest poczyniony w stronę heteroseksualnego mężczyzny. Nie musiał wyobrażać sobie jak jego przyjaciel się teraz czuje. Pewnie jak wszyscy moi przyjaciele po dowiedzeniu się prawdy. Sam Adam doświadczał takiej sytuacji nie raz: w szkole, w nowym towarzystwie. Zawsze, kiedy jego tajemnica wyszła na jaw. Obnażony, skrępowany, ogarnięty wstydem i lękiem widział reakcje kolegów: także lęk i skrępowanie ale też niedowierzanie, kpina i odraza. Czy on tak się teraz czuje? Lambert spróbował przybliżyć się do muzyka chociaż na kilka kroków, lecz Ratliff wbił się w regały jeszcze bardziej, by być jak najdalej od bruneta.

- Nie zbliżaj się do mnie. - Wydukał przez łzy. Mimo zakrytych ust, Adam usłyszał te słowa bardzo wyraźnie. Zastygł w bezruchu jak kamień. Tak, pomyślał, czuje odrazę.

- Tommy, przepraszam. Nie wiem, co mi się stało, to było...

- Przestań! - Ryknął na niego, przerywając w pół słowa.

Nie chciał nic słyszeć. Każde zdanie, każde słowo i gest Adama bolały go. Nie chcę tu być, nie mogę tu być – myślał, patrząc w podłogę. Jak on mógł mi to zrobić? Czuł obrzydzenie.

- Tommy, przepraszam. Proszę, ja nie chciałem... - Adam próbował się tłumaczyć. Mimo zakazu zbliżył się do gitarzysty i spróbował złapać go za rękę – bez powodzenia. Tommy bowiem wyrwał dłoń i obrzucił go morderczym spojrzeniem.

- Nie dotykaj mnie, do cholery! - Krzyknął i znowu mocno pchnął swojego przyjaciela. Szedł powoli w jego stronę i obdarowywał lodowatym spojrzeniem. Adam zaczął się bać.

- Nie wiedziałem, co robię. Wybacz mi... - Na dźwięk tych słów Tommy się zatrzymał. Adam błagający o wybaczenie był taki przekonywający. Jednak przerażająco smutne oczy nie naprawią wyrwy, jaka właśnie utworzyła się w psychice Ratliffa.

- Nigdy ci tego nie wybaczę. Nie wiem... Jak mogłeś?! Po tym wszystkim?! - Blondyn spojrzał na wokalistę z wyrzutem i pretensją. Na policzkach pojawiły się świeże łzy.

- Tommy, błagam cię... - Adam poczuł się tak bezradny, że bez zastanowienia złapał TJ'a za rękę. Tommy był jednak szybszy. Nie pozwolił mu na powtórzenie gestu sprzed kilku minut. Wyciągnął rękę przed siebie i w przypływie emocji uderzył przyjaciela otwartą dłonią w twarz.

Gest był tak silny, że Adam upadł na kolana. Tuż przed Ratliff'em. Oboje nie dowierzali temu, co zdarzyło się przed momentem. Lambert z dłonią na piekącym od kilku sekund policzku praz Tommy z zastygłym po uderzeniu ramieniem popatrzyli sobie w oczy. Konfrontacja ta nie była przyjemna dla żadnego z nich.

- Nie jesteś już moim przyjacielem. Przyjaciół się nie oszukuje. - Wyszeptał Tommy Joe na pożegnanie i ze łzami w oczach wybiegł z zakurzonego magazynu, zatrzaskując za sobą drzwi z takim hukiem, że same odskoczyły, pozostawiając małą szparę [dzieje się tak, kiedy zamek w drzwiach jest nowy. Wtedy rygiel (ten mały dzióbek wystający z drzwi) nie odskakuje – przyp. autora]. Adam natomiast pozostał w pozycji klęczącej. Nie wiedział, co teraz robić. W tej chwili już nic nie miało dla niego sensu. Nie myślał, ile czasu minęło od jego występu. Nie zastanawiał się, czy szuka go rodzina, by wspierać po wykonie. Nie wiedział, co się dzieje u jego przyjaciół, którzy czekają na werdykt widzów. Wprawdzie on też czekał, ale mało go to teraz obchodziło. Wręcz wcale go to nie obchodziło. Jedyna myśl, jaka krążyła mu po różnych częściach mózgu, to myśl, że stracił coś. Stracił kogoś. Utracił osobę, która była dla niego najważniejsza, najdroższa. Czuł pustkę w sercu. Radość, która przed godziną wypełniała jego serce, w tej chwili zastała wypalona i zamieniła się w szary popiół cierpienia. Cierpienie to wypełniało nie tylko serce Adama. Nie tylko jego umysł, nie tylko jego organizm. Emanowało na cały pokój. Przylegało do każdego z regałów, wnikało w każdą drobinkę kurzu. Kiedy wchodzili do tego zapomnianego magazynu, nie spodziewali się, że przekraczali próg pokoju cierpienia. Tommy spróbował się z niego wydostać. Wybiegł, próbując zostawić to cierpienie zamknięte w czterech ścianach. Adam zrozumiał, że jest na nie skazany, że już nigdy nie zazna szczęścia, które mógł znaleźć u boku tylko jednej osoby.

Nie jesteś już moim przyjacielem. Powtarzał w myślach słowa najpiękniejszej osoby, jaką znał. Tommy, który był dla niego wszystkim, teraz miał stać się dla niego szarym przechodniem, którego miał mijać na chodniku. Ta przyszłość przerażała go tak bardzo, że skulił się w sobie, a na korytarzu dało się słyszeć cichy płacz.

***

- Adam?! Wychodź, już czas! - Wołali go przyjaciele, co chwilę sprawdzając godzinę.

Allison z Krisem szukali go od piętnastu minut. Za kolejne dwadzieścia mieli usłyszeć, kto odpada z programu. Musieli się pospieszyć: poprawić makijaż i włosy, zmienić stroje, rozluźnić się przed ponownym wyjściem na scenę. Ale jak to zrobić w pośpiechu? Do tego Adama nigdzie nie było. Musiał wyjść na scenę, nie mógł wytłumaczyć się zasłabnięciem, tragedią rodzinną czy nawet własnym samobójstwem. Po prostu musiał tam być.

- Cholera, gdzie on jest? - Mruknął zdenerwowany Kris i spojrzał na All. Dziewczyna zesztywniała, kiedy obdarzył ją zniecierpliwionym spojrzeniem. Próbowała odwrócić uwagę od jego sylwetki. - Mówił ci, gdzie idzie? - Zignorował dziwną postawę przyjaciółki, myśląc, że to z powodu Adama tak się zachowuje. Poszedł dalej, nie czekając na jej odpowiedź. Sprawdził kolejne pomieszczenie, w którym także nie było ani żywej duszy.

- Był... z Tommy'm. - Powiedziała niepewnie czerwonowłosa wokalistka i od razu tego pożałowała.

- Z Tommy'm? - Odwrócił się w jej stronę. W kącikach oczu Krisa All zauważyła zmarszczki. - Kurwa, teraz to wątpię, czy w ogóle pojawi się na scenie. Pewnie uciekł z nim gdzieś na miasto i komplementuje, jaki to jego przyjaciel nie jest wspaniały. Jak mogłaś pozwolić mu iść? - W zdenerwowaniu zrzucił winę na towarzyszkę. Chciał być przy wejściu przed wszystkimi, a tymczasem musiał szukać swego kolegi-randkowicza.

- A co miałam zrobić? Nie jestem jego matką, żeby go pilnować! - Obruszyła się z powodu oskarżenia. Podejrzenia Krisa przelały się do jej głowy. W myślach zaczęła się obwiniać, lecz głośno broniła się. - Dałam im godzinę. Może się zagadali? - Podsunęła mu pomysł, w który sama by uwierzyła, gdyby nie wiedziała, o czym para miała rozmawiać. To nie mogło skończyć się dobrze.

- Jasne, zagadali się. - Prychnął Allen i spojrzał na następne drzwi, które tym razem znajdowały się po stronie Irahety. Były uchylone. W pomieszczeniu świeciło się światło. Te dwa szczegóły od razu go zaintrygowały, lecz poczekał na All, by to ona sprawdziła pokój opatrzony nazwą magazynu.

Piosenkarka zmrużyła brwi, gdy zobaczyła niecodzienne zjawisko. Nawet, jeśli ktoś jest w środku, powinien zamknąć za sobą drzwi. Chyba, że ten ktoś chce wynieść coś wielkiego i ciężkiego, a wtedy... Z ciekawości uchyliła drzwi i od razu spostrzegła znajomą sylwetkę. Jej domysły znikły tak szybko, jak się pojawiły.

Adam siedział na podłodze podparty o jeden z regałów. Przygarbiony bawił się jednym z dwóch długich wisiorów zwisających z jego szyi. On nigdy się nie garbi. Nie zauważył Allison nawet wtedy, gdy do niego podbiegła i przycupnęła przy jego kolanie. Drugi przyjaciel podszedł ostrożnie niby obawiając się ciszy przed burzą.

- Adam, co się stało? - Piosenkarka zaczęła łagodnie.

Dziewczyna przestraszyła się, kiedy brunet spojrzał na nią. Rozmazany makijaż znaczył ścieżki zaschniętych łez, jeden policzek zaczerwieniony, jakby spuchnięty, oczy smutne i puste, twarz... wyprana z emocji. Widziała zupełnie innego człowieka niż przed godziną. Choć zadała Adamowi pytanie, to już znała na nie odpowiedź. Rozmawiał z Tommy'm. Powiedział mu prawdę. Tommy przyjął to źle. Po ocenie stanu przyjaciela mogła wysunąć wniosek, że bardzo źle. Wręcz tragicznie. Biedny Adam. Postanowiła go nie męczyć i od razu zmienić temat, by nie przysparzać mu cierpienia.

- Chodźmy do Keiry. Adam, słyszysz mnie? - Pogłaskała go po ramieniu.

Do mężczyzny docierały słowa, jednak nie rozumiał ich sensu. Pozwolił jej na wszystko. Wstał i poszedł za przyjaciółką, a za Adamem podążył osłupiały Kris, który ciągle był zszokowany wyglądem i zachowaniem Lamberta. Ic nie rozumiał – w przeciwieństwie do Allison.

- Nie przejmuj się. W ogóle nie myśl o tym, rozumiesz? Teraz liczy się tylko werdykt. Potwórz. - Prowadziła go za ramię, głaszcząc przy tym.

- Werdykt. - Powtórzył niemrawo.

- Tak, werdykt. Na pewno przejdziesz. Wierzę w ciebie. I Kris też. - Dała znak Allenowi, by coś powiedział.

- Taak, jak zwykle. Jestem pewien, że dojdziesz do finału. Razem ze mną oczywiście. - Zapewnił z humorem. Nie poprawił tym samopoczucia Adamowi ani odrobinę.

Doszli do odpowiedniej garderoby i usadzili Adama na odpowiednim fotelu. Makijażystka, gdy zobaczyła stan Lamberta, wzniosła oczy do nieba i zaczęła miotać przekleństwa, a potem wykrzykiwać imiona całej Trójcy Świętej, nie zapominając o Matce Bożej. Taka twarz była dla niej horrorem. Tymczasem All i Kris odeszli na stronę. Allen kompletnie nie rozumiał stanu kolegi z pokoju.

- I dlaczego ty wszystko wiesz, a ja chodzę za wami jak drewniany apostoł albo inny święty pierdolnięty, co? - Domagał się wyjaśnień, ale koleżanka nie mogła powiedzieć mu wszystkiego. Chociaż chciała, a w towarzystwie Krisa ciągle jeszcze odczuwała słabość i motyle w brzuchu, to nie mogła zdradzić Adama. Oboje obiecali sobie milczenie. Nie mogła złamać danego słowa.

- Mogę ci tylko powiedzieć, że chodzi o Tommy'ego. Mieli pogadać i... sprawy się trochę pokomplikowały. - Stwierdziła z zakłopotaniem.

- Trochę?! Dziewczyno, on wygląda jak cień człowieka! Mów, o co im poszło. - Zagroził jej palcem, ale czerwonowłosa zignorowała gest, przykrywając dłoń mężczyzny swoją dłonią. - Och, nie ważne. Najważniejsze jest to, żeby doprowadzić go do porządku zanim wyjdzie na scenę. Więc bierzmy się do roboty. - Zarządziła i odeszła w stronę bruneta.

Kris zaklął w duchu. Znowu nic nie wiem. Cholerne sekrety i tajemnice. Nikomu nie potrzebne, a wynikają z nich same kłopoty. Bez nich życie byłoby o wiele łatwiejsze, pomyślał i podążył za koleżanką. Podnosić na duchu i zrozumieć nawet bez słów – to były jedne z jego zadań, jeśli miał pełnić rolę przyjaciela. To były zadania każdego przyjaciela. Niestety niektórzy o nich zapominali.